Toen ik hoogzwanger was van mijn eerste kindje ging ik vol verwachtingen op zoek naar het perfecte geboortekaartje. Helaas haakte ik al snel teleurgesteld af, want ik kon niks vinden wat paste bij mij en mijn man. Voor mij was er niks uniek, niks wat ons verhaal vertelde. Op dat punt in mij leven stond ontwerpen even op een laag pitje en volgens mij was het mijn man die uiteindelijk zei, waarom maak je het kaartje niet zelf…. 

En zo geschiede het, mijn eerste kaartje is het kaartje van mijn eerste zoon Melle, en al snel volgende het tweede kaartje van een vriendin en het volgende en het volgende. Het gaf mij zo veel energie om persoonlijke kaartjes te maken dat ik niet meer gestopt ben. Ja, heel even toen ik zwanger was van de tweede, maar wel nadat ik zijn kaartje heb gemaakt. Om daarna weer vrolijk door te gaan.

Als kind al was ik altijd aan het tekenen, kleuren, knippen en plakken. Al van heel vroegen het ik allerlei bijzondere creaties. Op de middelbare school kreeg ik eigenlijk pas door, dat je met tekenen ook iets kon worden. Tot die tijd had ik echt geen idee wat ik wilde, want wiskunde was ingewikkeld en Nederlands ook wel een beetje. Maar handvaardigheid was echt mijn vak, daar kon ik een hele week naar uitkijken. 

Na de vooropleiding op de kunstacademie te hebben gedaan, was het natuurlijk geen gekke stap om voor het eggie naar de kunstacademie te gaan en dat deed ik dan ook. Heel eerlijk, het was niet helemaal wat ik gehoopt had. Ik heb onwijs veel geleerd over techniek en over kunst, maar het was niet mijn plek. Ik was toch wat toegepaster, ik wilde mooie dingen maken voor mensen, die mensen ook begrepen en waar we niet tien verschillende dingen in konden lezen. Ik veranderde naar een praktischer opleiding die zich meer richte op het werkveld en uiteindelijk studeerde ik daar af als grafisch vormgever. Omdat ik vond dat ik nog niet helemaal klaar was, deed ik er nog even een marketing communicatie opleiding achter aan. 

Maar toen werd het even stil, andere dingen in mijn leven kregen even voorrang, een leuke vriend, een baan in communicatie en het tekenen en schilderen verdween even naar de achtergrond. Maar weg is het natuurlijk nooit geweest. Totdat ik dus hoogzwanger, totaal gefrustreerd op de bank zat en dacht, wat moet ik met al deze stomme, onpersoonlijke kaartjes. 

Het kriebelde weer en met nieuwe ervaringen, inzichten en energie begon ik Studio Gooi. Omdat ik iedereen een persoonlijk kaartje gun!